W analizie mikroporów znajdują zastosowanie metody: t-plot, HK, SF, DR-plot, NLDFT i GCMC. t-plot i DR-plot służą do wyznaczania objętości porów i rozdzielenia powierzchni wewnętrznej i zewnętrznej cząstki. Do wyznaczania rozkładu wielkości porów stosuje się metody HK, SF, NLDFT i GCMC.
Ponieważ teorie analizy mikroporów muszą opisywać krótki zakres oddziaływania adsorbatu i ścianek porów, nie jest to tak łatwe, jak opisanie adsorpcji na płaskiej powierzchni lub adsorpcji mezoporowej. Typowym założeniem tych teorii jest to, że pory mają kształt jest szczeliny lub cylindra. Jako parametry należy dobrać atomy powierzchni ścianki porów i cząsteczki adsorbatu (np. tlen/węgiel, N2/Ar). Jeśli próbka ma jednolite i jednorodne pory, obliczona wielkość porów będzie dokładna. Jednak większość rzeczywistych materiałów ma pory niejednolite i niejednorodne, które nie pasują do założeń teorii. Ta niezgodność dotyczy nie tylko rozkładu wielkości porów uzyskanego z adsorpcji gazu, ale także innych pomiarów porozymetrii i wielkości cząstek. W porównaniu z innymi metodami, adsorpcja gazu jest jak dotąd najlepszą metodą określania mikroporów, ponieważ rozmiar cząsteczki gazu sondy do wykrywania mikroporów wynosi mniej niż nm.
Zalecane przez nas metody analizy mikroporów są następujące: W przypadku materiałów zeolitowych pomiar izotermy adsorpcji Ar w temp. 87 K i analiza za pomocą teorii modelu porów cylindrycznych (SF, NLDFT i GCMC). Cząsteczki N2, które mają silny moment kwadrupolowy, są silnie przyciągane do kationów i grup OH na powierzchni. W przypadku materiałów z węglem aktywnym często mierzy się je za pomocą izotermy adsorpcji N2 w temp. 77 K i analizuje za pomocą teorii modelu porów szczelinowych (HK, NLDFT i GCMC).