Metody pomiaru rozkładu wielkości porów

Typowymi metodami pomiaru rozkładu (dystrybucji) wielkości porów w materiałach porowatych są adsorpcja gazów i porozymetria rtęciowa. Rozkład wielkości porów wyznaczany metodą adsorpcji gazów jest zazwyczaj analizowany na podstawie izotermy adsorpcji azotu lub argonu w ich temperaturze wrzenia i umożliwia określenie wielkości porów od wielkości cząsteczki do kilkuset nm. Realistyczny największy wykrywalny rozmiar porów wynosi nieco ponad 100 nm i związany jest z ograniczeniami wynikającymi z dokładności czujnika ciśnienia i stabilności temperatury chłodziwa. Porozymetria rtęciowa pozwala na obliczenie rozkładu wielkości porów na podstawie pomiaru intruzji rtęci, która jako ciecz niezwilżająca, wtłaczana jest pod ciśnieniem. Metoda ta umożliwia wykrycie w krótkim czasie wielkości porów od kilku nm do 1000 µm. Dla pomiaru wielkości porów poniżej 10 nm, ciśnienie potrzebne do wnikania rtęci wynosi ponad 140 MPa, dlatego konieczne jest upewnienie się, że materiał ma odpowiednią wytrzymałość. Za pomocą tej metody można również wyznaczyć wielkość wejścia do porów w porach butelkowych (najmniejsza średnica porów). Realistyczny zakres pomiarowy wynosi od kilku do 10 nm. Od niedawna do pomiaru wielkości porów filtrów i membran separacyjnych można stosować metodę punktu bąbelkowego i metodę przenikania gazu.

Wyznaczanie rozkładu wielkości porów